śnienie jako esencja rzeczywistości

Inspiracją dla Mindella było trzydzieści lat pracy terapeutycznej. Pokazały mu one, jak powszechne są cierpienia ludzi, którzy pozostają odcięci od doświadczeń śnienia, niezależnie od diagnozy czy problemu, który zgłaszają. Przekonał się, że

ignorowanie Śnienia jest niezdiagnozowaną globalną epidemią. Ludzie wszędzie cierpią z powodu chronicznej formy lekkiej depresji, gdyż nauczono ich skupiać się na codziennej rzeczywistości oraz zapominać o tym, że wszystko wyrasta ze Śnienia.

Wszędzie, gdzie pracował, widział cierpienie, które wynikało nie tylko z problemów społecznych, nierówności i niesprawiedliwości, ale także ze ślizgania się po powierzchni istnienia, z niezdolności do nawiązania połączenia z pozacodzienną rzeczywistością.

Od późnych lat dziewięćdziesiątych XX wieku Mindell rozszerzał swoją teorię śnienia, aby uwzględnić podobną do snu rzeczywistość, która przenika całość istnienia. Nazwał ją „Śnieniem” lub „poziomem poczuciowej esencji rzeczywistości”. Mindell odróżnia ten poziom rzeczywistości od dwóch pozostałych, którymi zajmował się w dotychczasowej pracy. Mówił o „uzgodnionej rzeczywistości”  (codzienny świat z czasem i przestrzenią, który na ogół ludzie zgodnie uznają za „rzeczywisty” i który jest postrzegany przez codzienną świadomość oraz o „Krainie Snu” (świat snów, projekcji, emocji, fantazji itp). Opierając się na starożytnych rdzennych tradycjach i współczesnej fizyce, Mindell zdefiniował Śnienie jako rzeczywistość odczuwaną poniżej progu świadomości, niepodzielną pełnię, z której biorą swój początek sygnały, sny oraz inne zjawiska.

_________________________________

Julie Diamond, Lee Spark Jones –  Droga powstaje gdy idziesz